Otwarcie nowego życia

Po Sylwestrze 2009 roku, wszystko szybko zaczęło się zmieniać. Krościenko nad Dunajcem, Carlsberg, Nowy Targ...

Ale tu ważna nie geografia ale spotkania z ludźmi, generalnie ze Wspólnotą Odnowy w Duchu Świętym. Obudziliśmy się jako małżeństwo do nowego życia. Jakiego?


Sens życia

Zawsze szukałam sensu życia ale nie mogłam go znaleźć. Teraz już go znalazłam. Sens mego życia – to droga ku Chrystusowi. Co to znaczy dla mnie osobiście? Oczyszczenie duszy i serca od wszystkich grzechów. Wiem jakie to bolesne – wyznać swój grzech do końca. Ale także wiem jakie to wielkie szczęście – odczuć przebaczenie. Długie poczucie winy, które było we mnie, służyło memu duchowemu rozwoju. To było dla mnie pierwsze otwarcie seminarium.
Co jeszcze dla mnie znaczy droga z Jezusem w sercu? Iść do ludzi z miłością i pomocą. Zawsze i wszędzie jest w tym potrzeba. Miłość i miłosierdzie „czynem, słowem i modlitwą” – to dla mnie główne słowa, które odczułam w seminarium. To wielkie pragnienie ale jak to będzie w życiu...

Wiara

A główna - to Wiara. Wiara w spotkanie z Chrystusem Zmartwychwstałym. I dla tego spotkania trzeba już teraz „być cichego i pokornego serca”, żeby żyła we mnie wiara, iż bez Chrystusa nie potrafię nic uczynić. „Twoja wiara cię ocaliła”. Jak mieć taką wiarę?

Miłość większa od sprawiedliwości

To dla mnie kolejne otwarcie seminarium, bardzo ważne dla codziennego życia. Ma znaczenie tylko wiara, która działa przez miłość. „Tak trwają Wiara, Nadzieja, Miłość – te trzy: z nich zaś największa jest Miłość.” Ludzka sprawiedliwość bez miłości nic nie znaczy.

Skrzydła i pustka

Modliliśmy razem ze Wspólnotą ale w Kijowie. Nie miało większego znaczenia to, iż nas rozdziela ponad tysiąc kilometrów. My takoż bardzo mocno odczuwali u nas obecność Ducha Świętego. Byliśmy bardzo radośni i odczuwaliśmy niezwykłe podniesienie, iż Eugeniusz stwierdzał, że mu urosły skrzydła.
Ale... następnego dnia pokłóciliśmy się. To był niespodziewany upadek – pustka, duchowe strapienie. Nie byliśmy gotowi do tego. Ale trochę później usłyszeliśmy od ks. Rafała, że tak może się zdarzyć, iż to jest próba, którą trzeba wytrwać. To jeszcze jedna lekcja seminarium dla mnie.

Chwila słabości

W ubiegłym roku mój brat był chory na raka. Dziesięciopiętrowy szpital w Moskwie był pełny bólu, cierpienia, rozpaczy, strachu, łez i śmierci. To trudno było wytrzymać. Brat wyzdrowiał. Chcieliśmy zapomnieć o tych trudnych czasach. Kiedy po raz pierwszy uczestniczyłam w modlitwie wstawienniczej za chorych, odczułam w sobie jakiś opór. Nie chciałam powrotu tych strasznych wspomnień ale pomyślałam – kim jestem? Jak wiele jeszcze we mnie egoizmu? Jaka jest prawda w stosunku do mnie? I ogarnął mnie wstyd. Ale to była chwila słabości, którą Jezus mi wybaczył. Teraz z całego serca modlę się za potrzebujących i myślę, iż to jest wielki dar Pana Boga, wielkie szczęście pomagać czynem, słowem i modlitwą. To jeszcze jedne otwarcie dla mnie seminarium.

Dziękczynienie

Nie byłam obok Was podczas seminarium. Ale słyszałam Wasze głosy, modliłam się razem z Wami i otwierałam dla siebie nowe życie. Jak wyście się pięknie modlili! Myślę, iż Duch Święty zawsze był razem z Wami. I ja w Kijowie to odczuwałam. Może dlatego, jak mówił Ojciec Pio: „Bogu się służy tylko wówczas, kiedy mu się służy tak, jak On chce.” W okresie seminarium obudziła się we mnie wielka wdzięczność Panu Bogu za Wiarę, za życie, za codzienną radość, za to, iż na swojej drodze życiowej spotkałam Krzysztofa, Faustynę i Wspólnotę Odnowy w Duchu Świętym z Nowego Targu.

Niech będzie chwała Panu!